Historia Domini Quijoti Manchegui (IV)

   Casualitas fecit ut in porta illius ventae fuerint duae mozae de his quae apellantur de rompi-rasga quae quidem ibant in civitatem Sevillae cum quibusdam arrieris qui voluerunt terminare jornatam in illo ventorro; et sicut noster aventurerus credebat a pedibus juntis, quod totum quod videbat erat cosam creatam ad gustum suae fantasiae, credidit quod illa venta erat unus castellus cum quatuor túrribus et capitélibus argenti lucientis, cum ponte levadizo, fosa et aliis cosibus ejusdem especiei. 

   Ad quatuor pasus ventae, retinuit caballum, espectans ut aliquis enanus asomasset per almenas ad dandam serialem cum trompeta propter adventum unius caballeri ad castellum. Ocurrit quod quidam homo qui custodiebat cerdos, tocavit cuernum, ut cerdi venissent ad corralem, et credens Quijotus quod sonus cuerni erat sonus trompetae enani castelli, pervenit ad locum portae ubi erant mozae quas ille judicabat princesas, ut sistens ante illas ut darent salutacinem propriam, vidit quod muchachae currebant, sine dubio espantatae tamañi adefesii.

   Credens dóminus Quijotus quod illae fugiebant per metum, elevavit viseram, et cum talante gentili et mesurata voce, dixit illis: 
   -Non fuyades nec timeatis áliquem desaguisatum a me; nam Ordo Caballeriae in qua milito non facit dannum cuiquam, et minus fecerint doncellis tan altis ut vos sicut vestra presencia demonstrat.
   Aspiciebant illum mozae cum óculis picarónibus, et magis quando audiverunt appellari doncellae (quod quidem non erant nec per forrum), et non potebant tenere risum, et riserunt usque ad talem extremum, quod dóminus Quijotus amoscavit se, et dixit: 

   -Bene est quod fermosae habeant mesuram, et est insensatam risam per causam levem: sed non dico vos istud, ut enfadetis sed ut corrigetis et mostretis bonum talantem, nam meus non est nisi vos servire. 
   Verba ista facerunt acrecentare risam in mozis et enojum in caballero, et fortasse fecisset iste áliquem esperpetum, si non 

appareret venterus, homo gordus et per inde pacificus, qui videns hóminem talis fachae, nihil faltavit ut acompañaret doncellis in risu, sed timens máquinam tanti pertrechi bellicosi, determinavit loqüere illum cum pulsu et recato, dicens: 
   -Si merces vestra qüaerit postam, excepto lecto (quia in hac venta nullus est), totum álterum inveniet in illa cum abundancia multa.
   Videns Quijotus humilitatem alcaidis castelli (quia ut talem reputabat ventero) respondit: 

   -Quaecumque cosa, domine castellane, súfficit mihi, quia arrei mei sunt armae et reposum meum est peleare. Et replicavit venterus: 

   -Si ita est qüemadmodum dixisti, colchoni vestrae mercedis erint durae peñae et sommium velare; et per consecuenciam, potestis descendere de caballo vestro, cum securitate encontrandi in choza ista occasio et occasiones ut non dormiatis non tantiim in una nocte sed nec in uno anno.

   Hoc dicens llegavit ad estribum, et tenuit illum, ut posset Quijotus apeari; quod quidem fecit cum multis apuris et dificultátibus, sicut potebatur esperare de quo nec bocatum echáverat in boca durante illo die. 

   Pene vidit se noster homo in terra, dixit ventero ut curaret con multo mimo suo caballo, qui erat melior bichus qui comedebat panem in mundo, quod non credidit amus ventae, nam aspiciebat caballo et dicebat: 
   -Tu comedebis panem, sed ego magis credo quod manducas aleluyas.