CAPÍTULUM SECUNDUM
In quo videtur quómodo dóminus Quijotus tiravit se
ad campum per vicem primeram
Yam ultimatis ómnibus preparativis, noluit retardare realizacionem suae chifladurae; credens quod mundus enterus piabat per illum, ut desterraret agravia, enderezaret entuertos, corrigeret abusos, satisfáceret deudas et, in uno verbo, apretaret clavijas in tinglatum omnis societatis.
Et ita, sine dicere ista boca est mea, et procurando quod nec vidisset eum una rata, quaedam mañana mensis julii, quando adhuc non videbatur in claro, aparejavit Rocinantem, vestivit trajem batallarum, aperuit portam falsam corralis, dedit timido et silencioso brinco in caballo et exit in campum repletum alborozi, videns cum cuanta bona sombra incipiebat realizare desiderium tanto tempore clavatum in mollera.
Posquam fecit dare Rocinanti unum trotecitum, quedavit paratum, considerans quod non erat caballerus armatus;
Posquam fecit dare Rocinanti unum trotecitum, quedavit paratum, considerans quod non erat caballerus armatus;
propter quod non potebat (sine quebrantamento legum Caballeriae) fácere armas cum áltero caballero, et hoc fecit titubeare, et paucum faltavit ut volveret grupas; sed recordando quod álteri caballeri fecerunt, id est: ut dedisset illis legáliter armas, primus qui toparunt in camino, satisfecit se cum isto remedio, et se proponens pónere in práctica in prima occasione, arreavit jacum et caepit caminare in alis suae locurae.
Andante camino, loqiiebatur secum et dicebat: -¿Quis dúbitat quod in futuris tempóribus, quando veniat ad lucem vera historia mearum fazañarum ille sapiens narrator qui scribat illas, comenzavit relatum istius primae excursionis cum isto elocuentissimo párrafo?
«Pene rubicundus Apolo exténderat per superficiem anchae et espaciosae terrae, fibrae deauratae sui formosi capili et pene parvículi et formosi pajarilli, cum suis arpatis lingüis, rosatam auroram salutáverant aerem impelendo dulcissimis trinis, famosus caballerus dominus Quijotus de la Mancha, relinqüens plumas ociosas sui lecti, ascendit super suum famosum Rocinantem et caepit caminare per antiquum et notum campum de Montiel.»
Deinde dixit: -Felix aetas et dichosum saeculum ille in quo publicentur fazañae meae, dignae esculpi in marmólibus et in bróncibus ut in futurum non perdantur. Et tu, incantator sapiens, cui, pertineat esse coronistam istius historiae, peto a te ut non
obliviscas dedicare párrafum me Rocinanti, qui erit compañerus
aeternus in ómnibus caminis et in ómnibus carreris.
Deinde hondisimo suspiro qui faciebat retemblare fibras sui pechi, dicebat:
In ista forma ibat dominus Quijotus ensartando disparates super disparates, et caminando pasum ad pasum, sine invenire cosam dignam percontari, cum magna sua desperacione, quia ardenter desiderabat probare esfuerzum brazi sui.
Veniente nocte, tantum tripae rocini quantum tripae caballeri, refunfuñabant ad invicem, petiendo respective pajam et panem, et Quijotus aspiciebat ad latum dextrum et sinistrum, qiiaerens áliquam chozam vel castellum ubi poneret in práctica illum adagium: tripae ferunt pedes.
Et vidit a longinquo ventam unam, quae fuit sicut estella quae non ad portalem Belenis condúceret, sed ad palacia suae redemptionis. Tunc metivit espuelas in córpore afarolato sui caballi, et pervenit ad ventam quando nocturnae sombrae seminábantur in terra.
Andante camino, loqiiebatur secum et dicebat: -¿Quis dúbitat quod in futuris tempóribus, quando veniat ad lucem vera historia mearum fazañarum ille sapiens narrator qui scribat illas, comenzavit relatum istius primae excursionis cum isto elocuentissimo párrafo?
«Pene rubicundus Apolo exténderat per superficiem anchae et espaciosae terrae, fibrae deauratae sui formosi capili et pene parvículi et formosi pajarilli, cum suis arpatis lingüis, rosatam auroram salutáverant aerem impelendo dulcissimis trinis, famosus caballerus dominus Quijotus de la Mancha, relinqüens plumas ociosas sui lecti, ascendit super suum famosum Rocinantem et caepit caminare per antiquum et notum campum de Montiel.»
Deinde dixit: -Felix aetas et dichosum saeculum ille in quo publicentur fazañae meae, dignae esculpi in marmólibus et in bróncibus ut in futurum non perdantur. Et tu, incantator sapiens, cui, pertineat esse coronistam istius historiae, peto a te ut non
obliviscas dedicare párrafum me Rocinanti, qui erit compañerus
aeternus in ómnibus caminis et in ómnibus carreris.
Deinde hondisimo suspiro qui faciebat retemblare fibras sui pechi, dicebat:
-Oh, tu, princesa, Dulcinea, domina istius cautivi cordis, magnum agravium me fecisti, quando in meo secessu, voluisti ut ego non compareret ante fermosuram vestram, cum qua repulsa feristi cor meum, plenum tui amoris!
Veniente nocte, tantum tripae rocini quantum tripae caballeri, refunfuñabant ad invicem, petiendo respective pajam et panem, et Quijotus aspiciebat ad latum dextrum et sinistrum, qiiaerens áliquam chozam vel castellum ubi poneret in práctica illum adagium: tripae ferunt pedes.
Et vidit a longinquo ventam unam, quae fuit sicut estella quae non ad portalem Belenis condúceret, sed ad palacia suae redemptionis. Tunc metivit espuelas in córpore afarolato sui caballi, et pervenit ad ventam quando nocturnae sombrae seminábantur in terra.
No hay comentarios:
Publicar un comentario