Historia Domini Quijoti Manchegui (II)

   Dicebat quod erat bonus caballerus Cid Ruy Díaz, sed non potebat descalzare caballero dicto de la Ardiente Espada qui quidem cum uno solo revesaire, fecit quatur cachos duobus fieris et descomunálibus gigántibus. 

   Sed cum quo magis perdebat chavetam, erat cum Reinaldos de Montalbán et multo magis quando videbat illum salire de suo castillo ad furandum omnes quos topabat, sine parare in arras, sicut fecit cum ídolo áureo Mahomae ad quem echavit uñas et apañavit, ut historia narrat. 
   Revolvebantur tripae suae, propter imposibilitatem propinandi unam pateaduram, traidori Galaon et cum gustu dedisse propter istam pateaduram, amam suam et etiam sobrinam tanquam añadiduram.

   Et accidit quod rematatum totáliter judicium suum, empollavit in suo cacúmine ideam tan extravagantem, ut nullus locus soñáverat usque ad illum tempus: Ille crédidit non solum conveniens sed necesarium suo honori et honori reipúblicae, fieri caballerum andantem et percúrrere mundum cum suis armis et suo caballo, ad buscandas aventuras et ad faciendas omnes fazañas scriptas in suis libris predilectis, cum quo adquireret aeternum nomen et famam

acternam. 

   Statim ac concepit talem chifladuram, dedit se prisam ad realizandam illam. Primum quod fecit fuit limpiare quasdam armas quae erant suorum abuelorum et quae estabant arrinconatas et plenas orinis et mohi, sed quando habebat illas limpias, notavit quod habebant faltam magnam scilicet: carebant celata encaji, quia tantum habebant simplem morrionem; sed non se acobardavit per ipsum, quia ille erat mañosus et aprehendens áliquos cartones arreglavit unam cosam quae videbatur celatam. Ut se cercioraret de consistencia talis aparatus, sacavit gladium et dedit super illam duos mandobles et, quómodo potest suponere, fecit illum añicos, perdens in uno momento quod fecerat in semana una; sed non arredravit se per ipsum golpem fatalem; sumpsit álteros cartones et fecit álteram celatam et reforzavit eam cum barris ferreis et excusis mandóblibus, vidit esset bonam et risit de gustu.

   

Postea bajavit ad cuadram ad examinandum caballum suum, qui quidem etsi habebat plures tachae quam caballus Gonela, qui tantum pellis et ossa fuit, apparuit Quijoto melior quam Bucéfalum Alexandri Magni et melior quam Babieca Cidis. Quator dies pasavit cavilando qualem nomen fuerit adequatum ad rocinem suum, quia conveniebat quod caballus tanti caballeri, habuerit nomen struendosum et rotundum, et posquam scripsit multa nómina et borravit et áddidit et trasmutavit et tornavit et revolvit, venit ad

nomen Rocinante, nomen altum, sonorum et significativum in mente Quijoti. 
   Impósitum nomen caballo, restabat álteram cosam non minus peliagudam, scílicet imponere nomem seipso, in quo empleavit non minus quam octo dies, et ad finem illorum, venit ad se nominandum Quijote ad secas. Dum saboreabat nomen, venit ad suam mentem, quod ille valerosus Amadis, non quedavit satisfechum cum se nominare tantum Amadis, sed addidit nomen patrie suae, et nominavit se: Amadis de Gaula, propter quod noster homo dedit brincum in honorem felicis ocurrenciae, et dixit: Ego nominabor Quijote de la Mancha.

   Totum yam ita dispósitum, ut nihil videbatur restaret ad faciendum, nec in armis, nec in caballo, nec in se ipso, vidit cum magna desconsolacione quod adhuc restabat rabum ad desollandum, id est, restabat buscare damam ad quam dedicasset amorem suum, quia caballerus andantis sine amóribus, erat velut arbol sin frúctibus nec foliis, corpus sine ánima, aut melius esqueletus sine carne.

   Dicebat ille: "Si ego invenio áliquem gigantem, et in lucta derrivo eum in terra, aut facio sui córporis duos cachos, aut simplíciter rindo eum, non erit bonum non habere damam ad quam remítere et ad cuyus pedes ínquetur de rodillas, dicens húmili voci: -Ego, dómina, sum gigans Caraculiambrus, dóminus insulae Malindrania, qui vinctus fuit, in singulare batalla, ab illo nunquam bene laudato

dómino Quijoto de la Mancha, qui remitit me ad vos, ut disponatis de me sicut antojetur".

   Cum tali discurso, dóminus Quijotus salivit de suis casillis et magis, quando statim invenit objetum femininum suarum ilusionum, qui erat una moza lugaris vicini pro qua in áltero témpore ille andubuit enamoratum. Illa erat muchacha labradora boni visus, quae apellabatur Aldonza Lorenzo, naturalis de El Toboso et ad quam etiam mudavit nomen in álterum poéticum, peregrinum et significativum, sicut omnes quos imposuerat sibi ipsi et suis cosis: dómina amorum dómini Quijoti, apellata fuit, usque in aeternum, 
Dulcinea del Toboso.